ชินเคลย์ สตูดิโอ

สมศักดิ์ ช่วยหนู หรือคุณชิน เป็นชาวใต้ แต่มาเรียนที่คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เรียนจบในปี 2547 คุณชินบอกว่าการทำงานศิลปะช่วงนั้นเป็นเรื่องยาก คนที่จบศิลปะส่วนใหญ่จะไปทำงานที่กรุงเทพกัน แต่ความที่ชอบเชียงใหม่และมองว่าเชียงใหม่มีบรรยากาศของความเป็นศิลปะมาก จึงตัดสินใจอยู่ที่นี่ แต่ตอนนั้นตลาดงานศิลปะก็ไม่ได้มีมากนัก ช่วงนั้นก็ทราบมาว่ามีรุ่นพี่คนหนึ่งประยุกต์งานศิลปะที่เรียนมา ทำงานคราฟต์ เป็นของแต่งบ้าน เก๋ๆ ทำโต๊ะ เฟอร์นิเจอร์ ก็ไปดูว่างานเป็นแบบไหน ก็สนใจและอยากลองทำงานคราฟต์บ้าง สำรวจดูก็พบว่ามีงานไม้ งานเพ้นท์ งานเหล็กแล้ว แต่ยังขาดงานดินเผา ก็เลยอยากลองเพราะการลงทุนก็ไม่สูง ลองปั้นหมูยิ้มที่เขากำลังฮิตกันแต่ก็ขายไม่ได้เพราะเราพยายามไปทำเลียนแบบสินค้าที่ขายดี ให้เหมือนคนอื่นเขา จึงคิดใหม่ ออกแบบใหม่ สเก็ตใหม่ ใช้ความคิดสร้างสรรค์ของตนเอง สุดท้ายเราก็ได้งานปั้นที่มีเอกลักษณ์ของตัวเอง เป็นหมู เป็นม้า ในรูปแบบของเรา หาคาแรคเตอร์ตัวเองจนเจอ จนงานเริ่มขายได้ คุณชินพูดได้น่าสนใจว่า “จากการทำงานช่วงแรกๆ ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าเราควรมองงานคนอื่นแค่เป็นแรงบันดาลใจ แต่เราต้องสร้างสรรค์หรือดีไซน์งานเอง ไม่ก้อปปี้คนอื่น

ตั้งชื่อแบรนด์ตามชื่อเล่นตัวเองว่า Chin Clay ช่วงเริ่มต้นคือเริ่มจากที่ไม่มีอะไรเลย พอคิดแล้วว่าอยากทำงานปั้น ก็มองหาของรอบตัวที่สามารถหยิบมาใช้ได้โดยไม่ต้องลงทุนอะไรมาก เช่น ดิน เราก็ขุดจากหลังบ้านมาลองปั้น และปัจจุบันก็ยังใช้ดินเชียงใหม่ เพราะเป็นดินที่มีคุณภาพดี เตาเผาเมื่อก่อนเริ่มด้วยการหมกด้วยเศษใบไม้ใบหญ้า ต่อมาเผาด้วยแกลบ พัฒนาเป็นเตาฟืน แต่ควันไปสร้างผลกระทบต่อเพื่อนบ้านจึงหยุดไประยะหนึ่ง คุณชินหัวเราะแล้วบอกว่า “แต่ปัจจุบันนี้เปลี่ยนมาใช้เตาแก๊สแล้วครับ ไม่สร้างผลกระทบต่อเพื่อนบ้าน”

ช่วงที่หยุดเผาหรือช่วงที่รอแก้ปัญหาเรื่องเตาเผา ก็ไปเจอชาวบ้านที่เขากำลังทำฟืนกัน เห็นว่ามีเศษไม้ และเป็นไม้สักด้วยจึงไปขอเศษๆ มา ลองเอามาสร้างสรรค์งานผสมผสานกับงานปั้น กลายเป็นชิ้นงานที่แปลกใหม่ไม่เหมือนใคร ด้วยเป็นคนที่เห็นคุณค่าของสิ่งของรอบตัว ของบางอย่างอาจเป็นขยะสำหรับคนอื่น แต่เขากลับมองเห็นประโยชน์ของมัน อย่างเศษกระดาษและถังน้ำมัน “ผมมีเศษกระดาษเยอะ ผมก็ใช้กระดาษเศษ กระดาษกล่องมาผสมกาว เอามาปั้นเป็นชิ้นงานแบบเปเปอร์มาเช่ย์ หลังๆ มาก็มีมีงานถังน้ำมัน ต่อยอดไปเรื่อยๆ ตามวัสดุที่เราเจอครับ” ก็ถือว่าเป็นสินค้ารักษ์โลกที่น่าสนใจเลยทีเดียว ปัจจุบันสินค้าของชินเคลย์มีทั้ง งานปั้นรูปสัตว์ต่างๆ บางชิ้นงานก็ผสมผสานกับงานไม้ งานเหล็ก เป็นของแต่งบ้านเก๋ๆ ทั้งสแตนตั้งโชว์ กระถางปลูกต้นไม้ งาน Sculpture สั่งทำ ซึ่งแต่ละชิ้นงานมีเอกลักษณ์ที่บ่งบอกความเป็น Chin Clay อย่างชัดเจน

ด้านการขาย คุณชินบอกว่าในช่วงแรกๆ เอาไปฝากขายตามสถานที่ต่างๆ ด้วย และไปขายเองด้วยที่ถนนคนเดินวันอาทิตย์ และตลาดจริงใจมาร์เก็ต ได้เจอกลุ่มลูกค้าที่หลากหลายทั้งเจ้าของโรงแรม รีสอร์ท เจ้าของร้านที่ซื้อไปขายต่อ ดีไซเนอร์ การไปขายเองก็เป็นข้อดีเพราะบางครั้งลูกค้าก็เป็นคนบอกเราว่าเขาต้องการอะไร เราก็เก็บมาเป็นโจทย์และออกแบบในสไตล์ของเรา บางครั้งก็มีที่ลูกค้ามาขอให้ทำแล้วไม่ใช่สิ่งที่เราถนัด ก็แนะนำต่อไปให้เพื่อนๆ คนอื่น เพราะปกติเราก็มีการช่วยเหลือกันในกลุ่มเพื่อนฝูง พี่น้องที่ทำงานเซรามิก ส่งต่อลูกค้ากันเป็นประจำอยู่แล้ว

เมื่อถามถึงจุดมุ่งหมายในอนาคต คุณชินบอกว่ามีแนวทางแต่ไม่ได้วางแผนระยะยาวชัดเจนว่าต้องเป็นอย่างไร ขึ้นอยู่กับว่าช่วงนั้นๆ เราจะเจอแรงบันดาลใจอะไร แค่ทำทุกอย่างด้วยความสุข สนุกกับมัน วันไหนที่รู้สึกว่าอยู่กับตัวเองมากไปแล้ว ก็พักบ้าง ออกไปก็พบปะแลกเปลี่ยนกันกับเพื่อนฝูง พี่ๆ น้องๆ หรือไม่ก็ออกไปหาแรงบันดาลใจ

คุณรุ้งปิดท้ายการสนทนาไว้ว่า เมื่อจบจากงานหลูหลีก็เปิดกว้างในการใช้พื้นที่ให้เกิดประโยชน์กับคนทั่วไปให้มากที่สุด “เราอยากให้พื้นที่ตรงนี้ เป็นพื้นที่ทำกิจกรรมของทุกๆ คนที่สนใจ ร่วมกันทำให้เกิดแรงขับเคลื่อนในหลายๆ เรื่อง เพื่อให้เกิดประโยชน์กับเมือง เป็นส่วนหนึ่งของเมือง หากใครมีความคิดสร้างสรรค์ด้านไหน อยากทำอะไร ก็ลองมาคุยกันได้ค่ะ”

สุดท้ายของการสนทนากับนักเสกสรรปั้นแต่งคนนี้ เขาบอกว่า “ในสายงานคราฟต์ผมมีแต่เพื่อนๆ ที่น่ารัก ช่วยเหลือ แนะนำกัน แลกเปลี่ยนไอเดียกัน ส่งเสริมกันให้โตไปข้างหน้า ใครถนัดเรื่องไหนก็มาช่วยกัน เช่นบางคนถนัดขายก็บอกว่า พี่ผมมาไลฟ์สดขายของให้ไหม เป็นบรรยากาศเชิงบวกและสวยงาม ไม่ได้แข่งขันกัน เพราะทุกคนผ่านการค้นหาตัวเอง ต่างคนต่างมีเอกลักษณ์ในชิ้นงานของตนเองจนไม่ต้องมาคิดเรื่องการแข่งขัน”

ฟังแล้วช่างเป็นมิตรภาพที่สวยงามในหมู่คนสร้างสรรค์งานคราฟต์จริงๆ เลยนะคะ และนี่คงเป็นสิ่งที่ตอกย้ำว่าเขาคิดไม่ผิดที่ปักหลักที่เชียงใหม่หลังจากที่เรียนจบจากรั้วมหาวิทยาลัยเชียงใหม่